12 maart 2020
A woman is like a tea bag -
you never know how strong she is
until she gets in hot water.
~ Eleanor Roosevelt ~
Er zijn een paar dingen die je niet aan de buitenkant aan me ziet (maar die wel bekend zullen zijn voor trouwe nieuwsbrieflezers ;-)).
Het eerste is mijn introvert zijn waar mensen die me leren kennen van achterover kunnen vallen (‘Jij? Neen! Dat kan niet, jij bent zo vlot!’) en het tweede is dat ik heel snel heel bang ben.
Mijn brein is nogal overactief en echt gewéldig in het bedenken van de meest waarschijnlijke én onwaarschijnlijke rampscenario’s.
Ne mens vraagt zich dan wel eens af: hoe is zo’n bang mens er in geslaagd een bedrijf uit te bouwen?
Want we moeten eerlijk zijn, ondernemen is niet altijd de makkelijkste weg.
Wel, het antwoord daarop is erg eenvoudig: omdat ik kostwinnaar ben.
Wat heeft dát nu te maken met angst?
Wel, ik ga altijd door een bepaalde cyclus, laten we hem de van willen-maar-niet-durven-naar-doen-en-me-uiteindelijk-nog-amuseren-ook cyclus noemen.
Fase 1: Ik wil iets maar ik durf niet. (ook bekend als: er móét een omweg zijn!)
Ik wil echt wel een praktijk uitbouwen.
Maar ja, wat moet ik daarvoor doen?
Pff, buiten komen en echt tegen mensen zeggen wat ik doe.
Dat durf ik niet. ECHT niet.
En ik ga het ook niet doen. Ik zoek wel een omweg om te bereiken wat ik wil.
Resultaat: ik doe niet wat nodig is om mijn doelen te bereiken. Ik schrijf wat halfslachtige nieuwsbrieven (heel af en toe), ik heb af en toe een paar individuele klanten maar bijlange niet genoeg om van te leven.
Fase 2: Ik durf niet maar ik moet. (ook bekend als: shit er is geen omweg!)
Shit. De omweg werkt niet.
Ik moet toch doen waar ik bang voor ben. Anders gaat het niet werken.
En het móét werken, anders heb ik geen geld en dan kan ik mijn rekeningen niet betalen.
Resultaat: ik raap al mijn moed bijeen.
Ik kondig workshops aan, ik ben heel de week tevoren gestresst en hoop dat de locatie overstroomt zodat de workshop afgelast moet worden maar jammer genoeg gebeurt dat niet.
Fase 3: Ik moet dus ik doe het.
OK ik doe het.
Aha, dat viel eigenlijk nog mee.
Maar als het niet had gemoeten, dan had ik het niet gedaan.
OK, het moet nog altijd, dus ik herhaal het.
Resultaat: ik doe wat nodig is en de resultaten volgen.
Fase 4: Ik doe het en het begint te wennen.
Oh, maar nu ik dat al zo vaak gedaan heb, valt dat wel goed mee eigenlijk. Ik heb er geen stress meer voor. Als ik geweten had dat het zo simpel zou zijn!
Fase 5: Ik amuseer me.
Deze fase spreekt voor zich. :-)
Móét je dan per se die druk hebben Ann, van dat kostwinnaar zijn? Kan het allemaal niet wat gemakkelijker en aangenamer?
Wel, ik denk zéker dat het makkelijker en aangenamer kan, alleen euh, bij mij dus niet.
Ik ben zo’n angsthaas dat ik het financiële moeten echt nodig heb om in actie te komen.
En natuurlijk blijft dat niet de hele tijd nodig. Eens ik voor iets in de ‘ik amuseer me’ fase zit, dan is die druk niet meer nodig. Dan amuseer ik me dus, zoals de naam van de fase het zegt.
Maar ik moet eerlijk zijn: zonder het kostwinnaar zijn had ik nu nog steeds een hobbybedrijf.
En neen, ik stond niet altijd te juichen dat ik kostwinnaar was.
Ik weet nog heel goed dat ik hier ambetant over was, niet kwaad op mijn partner maar eerder van ‘waarom heb ik nu geen partner die goed verdient zodat ik al die stress niet heb in mijn bedrijf???’
Er was iets in mij dat die verantwoordelijkheid niet wou nemen, ervan weg bleef lopen.
Tot ik heel duidelijk begon te zien dat dit dé sjot was die ik nodig had.
Dat het niet alleen een kans was om volledig voor mijn bedrijf te gaan maar ook om de persoonlijke groei door te maken die daarbij hoorde.
Ik weet nog dat ik in de keuken stond en voelde ‘ok, ik heb deze verantwoordelijkheid te nemen in dit leven en ik ga ervan leren wat er van te leren valt’.
En die beslissing heeft voor een mega doorbraak gezorgd in mijn bedrijf.
Toen had ik wél 100% commitment. Toen deed ik dus wél wat nodig was en daardoor kwamen ook de resultaten.
En neen, bij mij zou dat dus niet gebeurd zijn als ik niet de kostwinnaar was.
En het zou niet blijven gebeuren als ik niet (meer) de kostwinnaar was.
En dat zou dus superspijtig zijn.
Voor mijn klanten, mijn potentiële klanten én voor mezelf.
Ik wist op voorhand niet dat financieel onafhankelijk zijn zo’n gevoel van trots zou meebrengen.
Ik wist op voorhand niet dat financieel onafhankelijk zijn zo’n effect heeft op je zelfvertrouwen.
Maar nu ik dat ervaar en weet dat het mogelijk is, vind ik het superbelangrijk om deze boodschap door te geven.
Je kan GOED verdienen met je bedrijf.
Je kan zoveel verdienen dat je financieel onafhankelijk bent en dat doet iets met je.
Jamaar Ann, als ik dat nu niet per se wil?
Van mij móét dat niet. Iedereen maakt zijn/haar eigen keuzes.
Maar laat je daarin alsjeblieft niet tegenhouden door je gremlins. Door wat gepast is of niet gepast.
Maak de keuzes die bij JOU passen. Ga ontdekken welke keuzes bij jou passen.
Zo ben ik bijvoorbeeld alleen eigenaar van mijn huis, en ja, we gaan er met zijn drieën in wonen.
Bedoel ik dat iedereen dat zo moet doen? Neen, dat bedoel ik niet.
Maar voor mij klopt het.
Dus als jij ook de ambitie hebt om financieel onafhankelijk te worden (hoe verborgen misschien ook nog): laat je niet tegenhouden door je gremlins of je omgeving die je wijsmaken dat dit niet kan.
Er is zoveel meer mogelijk dan je nu denkt.
Je kan leren betrouwbaar te worden voor jezelf.
Je kan leren je eigen geld te verdienen zodat je voor niks meer toestemming moet vragen.
Wat is het belangrijkste inzicht dat jij meeneemt uit dit artikel?
Ik lees je reactie heel graag via ann@althea-coaching.be!
Ann
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x