16 december 2021
If you have a calling,
you have no choice but to humanifest it.
If you have a choice,
you haven’t found your calling yet.
~ Jeff Brown ~
Mijn hoofd zit vol snot en mijn keel is helemaal opgezwollen.
En ik schrijf een nieuwsbrief.
Dàt, beste lezers, is commitment.
En dat is ook ineens het thema van deze nieuwsbrief.
Maar wat is commitment precies? En wat is het niét?
Is het ten koste van alles uit je bed komen en doodziek klanten helpen?
Is het volledig over je grenzen gaan en werken tot je er bij neervalt?
Commitment is een lange termijndoel voorrang geven op korte termijn bevrediging.
Een nieuwsbrief typen omdat je weet dat je daarmee een band opbouwt met je lezers. Terwijl je ook een aflevering van ‘Ik vertrek uit Vlaanderen’ op vtmgo zou kunnen bekijken.
Voor het eerst een webinar doen met de nodige spanning terwijl je ook veilig onzichtbaar zou kunnen blijven.
Die road of delayed gratification leidt ons naar alles wat echt belangrijk is.
Gezondheid, goede relaties, en ja ook een goed lopend bedrijf.
Commitment vraagt dus zeker zelfdiscipline. Maar zelfdiscipline die van binnenuit komt.
Want, en da’s super belangrijk: commitment heb je voor iets wat jij zelf echt belangrijk vindt.
Ik zou zelfs meer zeggen: voor iets of iemand waar je liefde voor voelt, in welke vorm dan ook.
De vraag is dus: voor wat of voor wie voel jij echt liefde?
Zouden we zelfs kunnen zeggen dat als we geen commitment hebben voor iets of iemand, dat er dan geen echte liefde is?
Als je wel zegt dat je een goed lopend bedrijf hebt maar je brengt de acties niet in de praktijk, heb je dan echt liefde voor je missie?
Voor je vak?
Voor je toekomstige klanten?
Toen ik vanmorgen wakker werd met dat wollige hoofd en die hese stem, toen besefte ik: ja als ik nu werknemer was geweest, dan had ik me ziek gemeld.
Maar dat wou ik niet.
Omdat ik mijn klanten te belangrijk vind. Omdat ik mijn bedrijf te belangrijk vind.
Ik zeg eerlijk: als werknemer, hoe plichtsbewust ik ook was, had ik bijlange niet zoveel liefde voor mijn werk.
En het werken lukt. Ja, ik heb me al eens beter gevoeld maar het is niet dat ik me door de dag sleep.
Commitment is niét dat je bijna niet meer uit je ogen kan kijken en toch aan het werk bent. Dan heb je weer niet genoeg commitment en liefde voor jezelf.
En ja, er is een grijze zone.
Ik las ergens: commitment dat heb je voor iets ‘that excites you’.
Ja, én: commitment is juist ook de vervelende dingen doen.
Zoals de komst van een nieuwe baby exciting is.
Maar het opruimen van de kots midden in de nacht net iets minder.
En toch doe je het. Ook al wil je op dat moment alleen maar terug ongestoord kunnen slapen.
Commitment gaat om dringend versus belangrijk.
De waan van de dag brengt ons op geen enkele manier naar de lange termijn doelen die voor ons belangrijk zijn.
En ja als mens hebben we die balans te ontdekken. Of ik zou zelfs zeggen: hebben we met die paradox te leren leven.
Aan de ene kant is er alleen maar het nu, kunnen we nooit iets anders ervaren dan het nu.
Tegelijk kunnen we, doordat we tijdsperspectief hebben, ook ervoor kiezen om met onze acties in het nu een betere toekomst te verwezenlijken.
Commitment gaat om de vraag: welke pijn verkies je?
De pijn van nu die nieuwsbrief te typen of de pijn om over een paar maanden je lening niet te kunnen afbetalen?
Ja, dat helpt, als de afweging zo cru is.
Commitment is én een lange termijn doel én elke dag kleine mini babystapjes.
Tegelijk een groot doel én elke dag doen wat je die dag te doen hebt zonder heel de tijd te twijfelen of dat grote doel wel bereikbaar is.
Geen heel boek ineens maar 1 nieuwsbrief.
Of misschien zelfs maar een kort tekstje.
Zoals je een kind opvoedt een dag per keer.
Zoals een relatie sterker wordt gesprek na gesprek.
Commitment is elke dag een beetje beter worden.
Niet de sprint maar de marathon. Niet voortdurend grote intensiteit maar vooral consistent zijn.
Commitment is iets wat je voelt maar wat zich toont in je acties.
Als het alleen lip service is, is het geen echt commitment.
Bij een roeping heb je eigenlijk geen keuze, zoals Jeff Brown schreef in de quote bovenaan dit artikel. Zolang het nog als een keuze voelt, is er nog geen roeping. En misschien is er wel geen commitment mogelijk zonder een roeping.
Waarom zouden we anders zo gek zijn minstens 18 jaar voor een kind te zorgen? Een marathon te lopen? Een bedrijf uit te bouwen?
Dit schreef ik allemaal twee weken geleden.
De dag daarna sloeg corona harder toe en was het niét meer ok om te werken.
Toen verschoof het evenwicht naar het commitment aan mezelf, aan mijn herstel.
En ook dat is niet altijd zo makkelijk als het lijkt, want natuurlijk zei een gremlin in mijn hoofd “Kan je het wel maken om die afspraken af te zeggen? Die mensen hebben daarvoor betaald!!! Ben je écht wel ziek genoeg?”
Nu is het aan jou:
Als je kijkt naar het afgelopen jaar: waar in je bedrijf toonde je commitment? En waar niet (waar je het wel zou willen)?
In welke andere gebieden van je leven voel je een echt commitment? En hoe doe je dat? Wat zeg je dan tegen jezelf? Wat kan je daarvan leren voor je bedrijf?
Ann
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x