2 juli 2020
Frustration always comes before the achievement.
Ken je dat? Dat er iemand is (of meerdere iemanden) in je vakgebied waarvan je ziet dat hij/zij écht niet beter is in zijn/haar vak en dat die persoon toch (veel) meer klanten heeft dan jij?
Dat hij uitgenodigd wordt voor lezingen? (jij doet een webinar voor 3 mensen)
Dat ze artikels publiceert in tijdschriften? (jij schrijft een nieuwsbrief voor 50 man)
Dat hij superveel likes krijgt op Facebook? (jij amper eentje, van je moeder dan nog)
En dat je denkt ‘GVD, hoe is dat toch in godsnaam mogelijk?’
En ook: ‘wanneer gaat het bij mij eindelijk eens goed lopen?”
Regel 1: het duurt altijd langer dan je verwacht.
Regel 2: het vraagt altijd meer dan je denkt.
Maar ook regel 3: de beloning is altijd zoveel groter dan je denkt.
Je business is een voortdurend leerproces.
Als iets niet werkt, als niks werkt, dan gaat het telkens weer om de vraag:
wat heb ik hier nu te leren?
Het heeft bij mij JAREN geduurd eer het echt goed begon te lopen.
Het overzichtje hangt voor mij, een briefje op mijn prikbord:
Jaar 1: 1500 euro omzet.
Jaar 2: 17.000 euro omzet
Jaar 3, 4 en 5 en 6: rond de 25000 euro omzet.
25.000 euro, dat lijkt misschien veel als je nu pas aan je bedrijf begint.
Maar vergis je niet.
Van 25000 euro bruto omzet kan je niet leven.
’t Is te zeggen, ik kon er wél van leven. Ik kwam altijd uit de kosten. Net.
Maar ik hield amper iets over.
Mijn spaargeld heb ik die eerste jaren volledig opgegeten.
We gingen niet op vakantie. Ik kocht amper kleren (voor mezelf, wel voor dochter).
Sparen, dat ging niet. Zorgen voor pensioen en een verzekering gewaarborgd inkomen, dat kon ook niet.
En mijn droom om ooit toch een huis of appartement te kopen (we woonden toen in een huurappartement) die had ik eigenlijk zo goed als onbereikbaar verklaard.
Mensen vragen me vaak: waarom heb je toch doorgezet? Hoe heb je dat zo lang volgehouden?
De eerste motivatie was: ik WOU NIET TERUG naar een job in de farmaceutische industrie.
En weet dat ik echt vaak gedacht heb ‘nu ga ik toch terug’.
De farmaceutische industrie was de gouden kooi die ik verlaten had hè. Mega-stress maar goed betaald, werkzekerheid, auto, computer, en (niet onbelangrijk voor mij in die dagen) een zekere status.
Maar telkens ik vacatures begon te zoeken, voelde ik: “Neen. Dit kan ik niet meer en dit wil ik niet meer. Ik wil niet terug, dit bedrijf moet lukken.”
Dan begon ik weer met volle moed aan mijn marketingacties. En het universum hielp me ook telkens weer op zo’n momenten (al zag ik dat toen nog niet zo): elke keer weer als ik het bijna had opgegeven en toch weer met volle moed aan de slag ging, kwamen er als uit het niets weer 1 of 2 nieuwe klanten.
Het tweede wat me deed volhouden: ik hield van in het begin van coachen.
Ik kon volledig over mijn toeren zijn voor een coachingsessie, het niet zien zitten, gestrest zijn om welke reden dan ook: als er een klant kwam en we begonnen aan een sessie, vergat ik alles.
Dan voelde ik: dit is wat ik wil doen. Dit is wat ik moet doen. Dit is het allerliefste wat ik doe. Dit kost me geen enkele moeite, hier ben ik voor geboren.
En zo modderde ik voort.
Het ging niet goed. Maar het ging ook niet zo slecht dat ik er direct mee moest stoppen.
Een gevaarlijke status quo, als ik er zo op terugkijk.
Ik dacht dat dit alles was wat mogelijk was.
En ik zei heel regelmatig: “pfff, als het altijd zo’n geworstel blijft, dat blijf ik niet volhouden.”
Tomas, mijn partner, zei dan altijd heel optimistisch: “Er gaat een moment komen dat het echt goed gaat gaan. Ik heb daar alle vertrouwen in, ik wéét dat dat moment komt.”
Daar kon ik dan enorm kwaad van worden: “Wat weet jij daar nu van? Jij kent niks van ondernemen!!!”
In het 7de jaar van mijn onderneming ben ik hulp gaan zoeken. Ik wist dat het niet verder kon zo.
Ik werkte hard voor 25.000 euro bruto omzet. Te hard, in verhouding.
Ik wou meer geld. En ik wou meer klanten, meer doen van het werk dat ik het liefste deed.
Ik zocht hulp bij een businesscoach. En daarna bij een tweede businesscoach. (ondertussen zit ik al aan 5 :-P)
Ja, het is essentieel dat je leert hoe marketing en verkopen werkt.
Maar het gaat niet alleen daarom.
Niet alleen over de buitenkant, maar evenzeer over de binnenkant.
Daarmee bedoel ik: telkens wanneer er iets niet werkt in je bedrijf, ligt dat aan jou.
Telkens en telkens en telkens opnieuw gaat het om de vraag:
Wat heb ik nu te leren? Waar hou ik mezelf tegen?
De oplossing ligt nooit buiten jezelf.
Het obstakel en dus ook de oplossing ligt altijd binnenin jezelf.
En daarom duurde het dus zo lang bij mij. Sommige dingen zijn hard werk.
Als het gaat om de diepste kern van jezelf.
Als het gaat om leren vertrouwen op wat je voelt, bijvoorbeeld.
Als het gaat om leren ervaren dat je iets kan, beter dan anderen, bijvoorbeeld.
Als het gaat om durven vertrouwen dat de wereld een veilige plek is.
Dat vraagt wel wat. Dat doe je niet in een maandje of 3.
En ja: als ik op voorhand geweten had wat dit allemaal van mij zou vragen, was ik er niet aan begonnen.
Dus een geluk dat ik het niet op voorhand wist.
Want de beloning, die is onbetaalbaar.
Voelen dat er iets is waar ik echt goed in ben. Dat durven zichtbaar maken. Voelen dat ik een boodschap heb die ik alleen kan brengen.
Dat was al die jaren van gestruggel méér dan waard.
Maar nu terug naar jou: wat moet jij nu leren?
Gaat het om ondernemersvaardigheden?
Gaat het om zelfleiderschap?
Gaat het om samenwerken met het universum?
Wat ga je nu uit de weg?
Wat moet je onder ogen zien?
Wat toont zich in je bedrijf, dat te maken heeft met wat jij in jezelf te helen hebt?
En als je dat weet, wat is dan nu je eerste actie?
Ik lees graag je reactie!
Ann
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x